Figaro

Figaro – centralna postać trylogii Pierre’a Beaumarchais’go: Cyrulik sewilski, Wesele Figara i Występna Matka. Nieślubny i zaginiony syn doktora Bartola i guwernantki Marceliny, w niemowlęctwie uprowadzony przez zbójców. Nieśmiertelność zapewnili mu Gioacchino Rossini i Wolfgang Amadeus Mozart czyniąc tytułowym bohaterem swoich oper – Cyrulik sewilski – baryton (Rossini) i Wesele Figara – bas-baryton (Mozart).

Jest on lokajem hrabiego Almavivy, w komedii Cyrulik sewilski próbującym swoich sił również jako cyrulik, ale nie tylko. Figaro to także totumfacki całego miasta. Według jego własnych słów – bez niego żadna panna w Sewilli nie wyjdzie za mąż. Parą, którą swata na oczach widza jest Rozyna i hrabia Almaviva. Swój spryt, chociaż nieświadomie, wykorzystuje przeciwko własnemu ojcu będąc autorem ciągu intryg, które w Cyruliku sewilskim mają doprowadzić do okpienia doktora Bartola i ślubu hrabiego z Rozyną. W Weselu Figara sam jest nowożeńcem, a jego celem jest zdemaskowanie uwodzicielskiej natury Almavivy i doprowadzenie do ostatecznego zniesienia prawa pierwszej nocy. Tym razem to doktor Bartolo ma na celu ukaranie Figara, chcąc ożenić go ze starą guwernantką i własną dawną miłością, od której Figaro pożyczył znaczną sumkę. Zabezpieczeniem pożyczki Marceliny jest umowa zawierająca klauzulę mówiącą, iż w przypadku niemożliwości jej spłacenia Figaro ma Marcelinę poślubić. Jest to na rękę również Almavivy, starającego się o względy młodej narzeczonej Figara – Zuzanny. Kiedy hrabia ma rozsądzić sprawę i wyrok wydaje się być nieuchronnie niekorzystny dla Figara, lokaj powołuje się wówczas na swoje szlachetne pochodzenie i brak zgody rodziców. Okoliczności porwania Figara przez zbójów w niemowlęctwie, hafty i herby na pościeli skradzionej wraz z dzieckiem oraz znamię na przedramieniu świadczą jednak jednoznacznie, że jest on synem Marceliny i Bartola w sztuce Emanuelem, natomiast w operze noszącym imię Rafaello.